Nietypowy widok w polskim Dubaju - Jarosławcu i Łącku ZDJĘCIA

Grupy rekonstrukcji historycznej zjechały z rożnych miejsc Polski do Łącka, aby zaprezentować mieszkańcom stroje, broń i obyczaje z XVII wieku. W ramach tego miał miejsce przemarsz tychże wojsk w polskim Dubaju - Jarosławcu, a wieczorem mieszkańcy Łącka jak i inni goście byli świadkami potyczki patroli wojsk polskich i szwedzkich na plaży koło jeziora Wicko.

Łącko leży w obrębie Krainy w Kratę. Jako cenny zespół historyczno – architektoniczno – przyrodniczy jest tej Krainy znakomitym reprezentantem. Pierwsze wzmianki o wsi są z roku 1317. Wówczas nosiła ona nazwę Lanszik, później Lanczk, a w 1491 r. Lantzke - od niemieckiego słowa Lanzig – łąka.

Gdy zakładano wieś jej wnętrze tworzył wolny od zabudowy owalny plac. Był on miejscem postoju dla zwierząt, zapewne mieścił też sadzawkę oraz ogniskował życie społeczne wsi. Zabudowa była na zewnątrz, rozchodząc się promieniście od łukowatych ulic. To charakterystyczny plan owalnicy, typowy dla osad słowiańskich, w szczególności na Pomorzu.

Dziś centralne miejsce średniowiecznej owalnicy dominuje gotycki kościół pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny z końca XV w. Wiąże się z nim legenda o odlewaniu dzwonów. Otaczający kościół kamienny mur, a w jego obrębie pomnikowy starodrzew, wprowadzają w klimat miejsca emanującego historią i powiązanych z nią legend.

O urodzie Łącka stanowią też budynki o konstrukcji szachulcowej (rodzaj budownictwa szkieletowego lub słupowo – ryglowego) wznoszone od poł. XIX w., których we wsi zachowało się około trzydziestu. Szachulec wyróżnia to, że przestrzeń pomiędzy drewnianymi belkami, stanowiącymi konstrukcję nośną ścian, jest wypełniona plecionką z łozy lub trzciny, na którą jest narzucona glina, rozrobiona z sieczką, trocinami lub wiórami. Belki malowano na czarno, a wypełnienie na biało, tworząc kontrastowy wzór kraty.

Przez wieki Łącko należało do Książąt Pomorskich dynastii Gryfitów, podlegając zarządowi dóbr w Jezierzanach. W Łącku, według przekazów, przez kilka lat mieszkał przyszły książę Bogusław X (1454-1523), który przeszedł do historii z przydomkiem „Wielki”. Jak głosi podanie Bogusław został wyrzucony z zamku w Darłowie przez swoją matkę. Opiekę nad nim sprawował chłop Hans Lange.

Przydomek „Wielki” nadano Bogusławowi X ze względu na mądrą i dojrzałą politykę. Spośród wszystkich Książąt Pomorskich zyskał największe uznanie potomnych. Umocnił władzę książęcą przez utworzenie sądu nadwornego, centralnej administracji, kancelarii i urzędu marszałka. Zreformował dwór i zarząd księstwem.

Po śmierci ostatniego z pomorskich książąt Bogusława XIV (1580-1637) i zakończeniu wojny 30 – letniej (1618 - 48), Łącko przeszło na własność elektorów brandenburskich. Pamięć o pobycie w Łącku młodego księcia Bogusława X żywa była jeszcze w XIX wieku. W miejscu, w którym zamieszkał ufundowano, zachowaną do dziś, okazałą pamiątkową tablicę.